Op de praatstoel : Ivan Dumarey

Door Katrien Wemaere

Een tijdje geleden vroeg Fanny me na een repetitie of ik weer voor een artikel wou zorgen voor de Kroniek. Ik moest niet lang nadenken over wie mijn volgende ‘slachtoffer’ kon worden op de praatstoel… De man achter de schermen, de vriendelijke man aan de ingang van ons repetitielokaal, de man met de altijd volgeladen auto (zij het soms met lege bakken…), het manusje-van-alles, steeds oproepbaar voor een helpende hand: Ivan Dumarey, Fanny’s papa.

Na het concert op de markt sprak ik hem kort aan, en hij was direct bereid om eens te komen babbelen. In onderstaande weergave van ons gesprek kom je iets meer te weten over Ivan. Als je hem nu nog eens ziet in de wandelgangen van onze repetitieruimte, steek dan gerust een handje toe voor het laden of lossen van zijn wagen, en geef hem een knipoog! Mede door zijn hulp worden onze frigo’s tijdig aangevuld!

Op 7 juli 1950 zag Ivan te Oostende het levenslicht. Hij woonde in Oudenburg bij Gistel. Zijn jeugd was niet zo onbezorgd zoals die van de meeste andere kinderen,… Toen Ivan pas 3 maanden was, kreeg zijn mama een hersenbloeding, waarna ze nagenoeg volledig verlamd moest verder leven. Voor Ivans papa geen makkelijke tijden. Het kleintje (Ivan) werd uiteindelijk hoofdzakelijk bij de grootouders opgevoed, tot de leeftijd van 10 jaar. Daarna ging Ivan weer bij zijn ouders wonen.

Hij deed zijn middelbare studies in Oostende. Daarna was hij de school beu. Zoals zovele anderen, ging hij in de Brugeoise aan de slag. Kort nadien deed hij mee met examens voor de Post en sedertdien werkte hij aan de Post. Niet als postbode, maar als klerk, bediende. Aan het loket, daarna bij de directie in Brugge, en later naar Gent en zelfs Brussel.

Op zijn 18de was Ivan een graag geziene gast op dancings. Hij zegt van zichzelf dat hij beter is in trage dansen dan in rappe. Bij een rappe dans stond hij liever aan de toog. Maar een dans op 1 tegel kon hij best. “Hoe kleiner de tegel, hoe beter ik kan dansen!”, formuleert hij het zelf. Op één van die dansavonden leerde hij zijn vrouw kennen: Arlette Dekeyzer. In 1973 zijn ze gehuwd, nu al 40 jaar (‘met dezelfde!’, knipoogt hij me toe)

Twee dochters zagen in dit jonge gezin het levenslicht: Fanny in 1977 en Melanie in 1982. De mama van Ivan had zo graag een dochter gewild, maar na Ivan kon dat dan natuurlijk niet meer. En nu had Ivan zelf twee dochters, waar zijn mama nooit echt kennis mee kon maken. Het leven is niet mals.

Ivan vertelt direct fier dat hij wel content is met zijn twee dochters. ‘Alle twee universiteit gedaan, en werk gevonden dat ze graag doen… het is toch goed gelukt!’

En de muziek?
Ivan zelf speelde nooit actief muziek. Hij had het wel gewild, maar kon geen toon houden. Hij kocht een paar keer een gitaar, met een boek erbij voor zelfstudie. Doch na een les of 5 was dat toch te moeilijk, en hij gaf het op.

Toen hij nog jonger was, 12 jaar of zo, dan voetbalde hij . School en training combineren was al moeilijk. ‘Op woensdag naar de training mocht ik soms niet gaan, ik moest studeren voor school. Dat vond ik niet plezant. Ik vind dat je iets goed moet doen of niet; als je met iets begint moet je ermee kunnen doorgaan…’

De dochters werden wel gestimuleerd om te musiceren. Ze deden meerdere hobby’s. Zwemmen en turnen, zelfs in competitie, tot hun 16-17 jaar.

'Fanny mocht eens naar het Europees Kampioenschap met hun groep van ritmisch turnen. Maar toen de datum naderde, bleek dat de organisatie hen had vergeten in te schrijven! Ze was daar heel kwaad om.'

Het ‘chauffeur’ spelen is toen al begonnen: turnen, zwemmen, en niet eens beide dochters op hetzelfde uur. ‘Soms moesten we toveren om overal op tijd te geraken. Ik herinner me dat er eens turnfeest was in ‘de Groene Poort’, en dat we in de pauze vlug naar de stadsschouwburg moesten voor een ander optreden. Dat betekende kleren wisselen in de auto, en net op tijd om het podium op te gaan daar…’

Hoe raakte Ivan (na Fanny en Melanie) ook bij SHW betrokken?
Op het werk vroeg Karen aan Fanny of zij geen zin had om mee te komen musiceren bij SHW. Fanny is daar direct op ingegaan. Eigenlijk kende Ivan Jean Paul Rahier van SHW al veel vroeger, hij zag die persoon vaak in Sint Andries, waar hij woonde. Hij bood Fanny toen al aan bij SHW te komen. Het is echter pas de vraag van Karen die haar wist te overtuigen. Melanie is gauw gevolgd, met de sax.

Beide dochters studeerden muziek aan het conservatorium. Melanie deed notenleer en gitaar, en dan sax terwijl ze in Jette studeerde. Fanny koos direct voor dwarsfluit en bleef daarbij.

Melanie zou nog piano willen leren (dat was haar eerste droom). Toen ze klein was, stonden Ivan en Arlette dat niet toe, … ‘een piano kon niet binnen in huis’. Maar je ziet dat eerste liefdes altijd terugkeren, want Melanie is nu aan het kijken om zelf een piano te kopen, nu ze bijna een eigen huis heeft in Stevenage, GB.’

‘Papa, kun jij eens drank halen voor de harmonie?’
Die vraag van Fanny deed Ivan uit de startblokken schieten als helpende ‘duivel doe het al’. Op haar fiets kon Fanny immers niet zorgen voor de aanvulling van de bar. Dat er nog extra zaken bijgekomen zijn, weet niet iedereen. Er wordt samen gewinkeld in de Colruyt voor koffie, chocolaatjes, borrelnootjes, soeppakskes, chips en zoveel meer. De Kroniek-boekjes worden eerst op fouten gecontroleerd, en dan naar de drukker gebracht, daar weer opgehaald. Etiketten gemaakt en aan- gebracht, en dan naar de post ermee. Ook de uniformen vroegen om hulp: ze werden door Ivan opgehaald en door Arlette aangepast (broeken korten, logo erop vastmaken…). Op mijn vraag of Ivan ook aan die kostuums hielp strijken en plakken, antwoordde hij gevat: ‘Mijn idee is nogal ouderwets: de vrouw achter de kookpot en in het huishouden, de man zijn eigen werk. Ik zal niet leren naaien!’

Een moeilijk moment was toen Ivan eens met de remorque (aanhangwagen) moest rijden omdat Gregory niet kon.’ Je moet daar serieus aan wennen. Dat ding was volgeladen met zaken voor Cecilia: drank en veel ander gerief. En maar proberen om die in de garage te krijgen, wat uiteindelijk op een paar cm na niet lukte… ik deed geen oog toe, want die kar kon zomaar gestolen worden of leeggeroofd die nacht… Ik heb ze ook eens bij Günther gezet, aan zijn huis. Maar ook daar kon ze niet binnen, en ze kon ook niet deftig sluiten. Weer een slapeloze nacht…’

En houdt Ivan van onze muziek?
Ivan en Arlette hebben nog geen enkel groot concert gemist. In de schouwburg, en het lenteconcert, daar zijn ze altijd bij. Ze doen ook hun best om de optredens op Burg of Markt ook te kunnen bijwonen. ‘’t Is mooie muziek, en we doen er de dochter een plezier mee’. Op mijn vraag welk instrument hij liefst hoort, vindt Ivan niet direct een antwoord. Veelal hoort hij de fluiten niet spelen. Hij vindt het belangrijkst dat het allemaal mooi in elkaar overvloeit, dat het allemaal mooi past. ‘Fanny heeft naderhand meestal commentaar over zaken die niet zo goed gingen, maar dat is niet het belangrijkste. Ik hoor dat dan toch niet. Een grote uitschieter zou ik wel horen, maar dat is er meestal niet. Van muziekgenres hoor ik graag die dingen van mijn tijd. Simon en Garfunkel, Count Basie, maar ook The Beatles, Rolling Stones of Glenn Miller.’

En voor de rest, waar vult Ivan zijn dagen mee?
Met rustig opstaan, krantje lezen, boodschappen doen… Soms moet er al eens op de katten van Fanny gepast worden. Zelf had Ivan ook een kat toen de dochters klein waren. De laatste is anderhalf jaar geleden gestorven, daags na de thuiskomst van Melanie uit Zweden. ‘We kwamen van Zweden thuis met kerst. Ik was met de auto naar daar geweest om Melanie te halen, die daarna in Engeland ging werken. ’s Avonds had ze nog gegeten, en ’s morgens was ze dood. Precies of ze op Melanie had gewacht. Het was een vondelingetje, dat hier gebleven is.

“We hebben nog een hond gehad ook, een stratier, toen we in Varsenare woonden. Die hond was daar opeens opgedoken in het station, waar ik toen werkte bij de post. De baas wou dat die hond weg ging. Hij was van Sint-Kruis mee komen lopen met een postbode… Ik heb dan Arlette gebeld, en hij mocht mee naar ons huis. Hij is er 16 jaar gebleven. Toen hij eens bij mijn ouders een week moest logeren, had hij enorm getreurd. Toen wij weer thuiskwamen, piste hij heel mijn broek vol van contentement. Daarna was hij altijd bang alleen gelaten te worden van zodra wij een voet verzetten…”

“Fanny is ook nog zo bang geweest. Zij trok met mijn vrouw als kind eens een week mee naar Holland, naar de vriendin van mijn vrouw. Daar huilde ze veel achter papa. Thuisgekomen met de trein, week ze lang geen voet meer van me.’

Ondertussen is het pintje van Ivan leeg. Ik bied hem nog eentje aan, maar hij weigert. ‘Ik zou meer eens hier naar de bar komen, ware het niet dat je nu eigenlijk niets meer mag drinken. Toch niet als je daarna nog de wagen wil nemen. Vroeger dronken we veel meer hoor. De bak bier stond toen onder de tafel voor een stuk of acht mensen. Het ene na het andere pintje verdween. Lege bak? Werd gewoon door een volle vervangen. Die tijden zijn voorbij.’

Nog wensen voor de toekomst?
De toekomstplannen van Ivan en Arlette hebben ook weer met de dochters te maken. Er zal geholpen worden met het inrichten van Melanies woning, de verhuis en zo.

Ivan zal blijven helpen met de harmonie. Hij vindt dat niet erg. Een helpende hand voor het sleurwerk is wel aangenaam, want er moet ook altijd iemand bij de wagen blijven staan. Die bakken die daarin staan zouden anders ‘pootjes kunnen krijgen’. Ook de bussen zijn niet makkelijk. Zij moeten nog kunnen passeren. ‘Ik klap de achteruitkijkspiegel telkens in. En telkens vergeet ik ook weer die uit te klappen en moet ik nogmaals uit de wagen…’

Ik besluit ons gesprek met een uitgebreide dankbetuiging voor zoveel spontane hulp. Ivan lacht bescheiden en blijft gewoon zichzelf.
Het ga je goed, Ivan. We wensen je nog vele gezonde jaren samen met je vrouwtje Arlette. SHW wil graag verder een beroep op jou blijven doen. We zijn je dankbaar voor zoveel hulp. Tot ziens in de gang, in de bar, of op een van onze concerten!